Ankara'dan Kars'a doğru yol almakta olan emektar Doğu Ekspresi treninin kuşetli 6. vagonundan sesleniyorum. Her saniye Batı'dan biraz daha uzaklaşıyor, asıl zenginliklere daha da yaklaşıyorum.
Tren tekerleklerinin raylar üzerinde sürtünerek çıkarttığı ses karışıyor vagonların sallantısına. Sabah olmak üzere, gün doğuyor.
Sivas'ın uçsuz bucaksız topraklarında tın tın ilerlerken bembeyaz manzaralar gözlerime eşlik ediyor. Güneşin her yükselişinde beyazlık biraz daha, biraz daha artıyor. Gözlerimi hafiften acıtan tertemiz bir parlaklık... Bu tatlı acı da, parlaklıkla beraber artıyor.
Tren yol almaya, bacasından dumanlarını çıkarta çıkarta ilerlemeye ve aynı seslerini de çıkarmaya hiç durmadan devam ediyor.
Kanlı, acılı ama her daim beyaz topraklara doğru ilerlerken beyazlığın vermiş olduğu huzur kanın da acının da ötesine geçiyor. Soğuk iklimin sıcacık insanları beni bekliyor, biliyorum. Ülkenin en doğusu açmış kucağını sarılmayı bekliyor, hissediyorum.
Hiç durmadan devam et yoluna Doğu Ekspresi, beni ulaştıracağın o eşsiz yerleri merakla, heyecanla, aşkla bekliyorum!
